Meestal is landschapsfotografie een ontspannende, rustige bezigheid. Ja inderdaad, het kan een heel gedoe zijn om naar een locatie te gaan, maar als je er eenmaal bent, komt alles altijd tot rust. Het is zeker minder enerverend om landschapsfotograaf te zijn dan een sport- of persfotograaf.

Maar zo nu en dan, kan landschapsfotografie net zo zenuwslopend zijn als handelen op de beurs. Gisteren was zo'n dag. Na een hele dag doorgebracht te hebben in het veld met mooie luchten, besloot ik de dag af te sluiten op een van mijn favoriete locaties, de Friese kust van het IJsselmeer. Zoals altijd controleerde ik de weerkaarten en alles wees erop dat het schitterende zonsondergang zou worden. Een uur van te voren kwam ik op de locatie aan om alles klaar te zetten, in te stellen en om te controleren of mijn gekozen plek de juiste was. Het wachten kon beginnen! En dat was het moment dat het allemaal begon en dat het echt hectisch werd.

Een mega winterstorm naderde vanuit het noorden en mijn rustige wachten veranderde in een zenuwslopende race tegen de klok. Kijkend naar de muur van duisternis die met rasse schreden naderde. Allerlei scenario's raasden door mijn hoofd. Dit zou kunnen leiden tot een van de mooiste lichtspektakels die ik ooit heb gezien; de laatste stralen van de zon die de lucht in brand lijken te zetten of juist geen van dat alles om zonder mooie opnames af te druipen naar mijn auto. Het werd een nek-a-nek race met de zon die bijna onderdompelde in de horizon, toen ik de eerste sneeuw zag vallen op nog geen anderhalve kilometer afstand bij mij vandaan. Ik denk dat ik nog nooit zo snel gewerkt heb, in de wetenschap dat elke laatste opname de beste kon zijn voor het 'game over' was. Plotseling werd ik toch gedwongen me snel terug te trekken naar de parkeerplaats, want ik werd overvallen door hevige windvlagen die de sneeuw horizontaal voortjoeg. Ik had het koud. Ik was nat. En ik was blij. Ik hou van maart!