Als je als werknemer met pensioen gaat, dan stop je met betaald werk voor je werkgever. Aan het einde van de bewuste dag lever je je laptop in of bedrijfskleding, je trekt de deur van je kantoor dicht, zegt nog even dag tegen collega’s en de dames van de receptie en als je het terrein verlaat, laat je je leaseauto of werkbus achter op het parkeerterrein.

Als je zelfstandig ondernemer bent, zoals ik de laatste 30 jaar, dan is het moment van dat pensioen veel minder concreet. Het is gewoon een werkdag als alle andere waarbij je je hebt voorgenomen om de volgende dag en alle dagen daarna, te stoppen met het ‘werk’ wat je die 30 jaar daarvoor met plezier deed. Vreemd idee, vooral wanneer je al die tijd kantoor aan huis hebt gehad.

Wat het stoppen als ‘eigen baas’ nog anders maakt, is dat die eigen baas tijdens de hele periode van je zelfstandig ondernemerschap 24/7/365 aanwezig is geweest. Ook ’s avonds en in de weekends. Tijdens vakanties of een familiefeest. Als je aan het sporten bent of een boek leest. Als je naar bed gaat en ’s nachts wakker wordt. Onder de douche. Die ‘eigen baas’ volgt je echt op de voet, overal en altijd. En dat heeft fantastische dingen opgeleverd, zoals vele artikelen en boeken, EOSzine en YouTube-video’s, maar dat ‘mannetje op mijn schouder’ heeft me onbewust toch elke dag aan het werk gezet.

Tot de laatste zomervakantie, juli 2025, heb ik nooit zo die aanwezigheid van mijn eigen baas gevoeld. Ik heb nooit het gevoel gehad ‘iets te moeten’ buiten ‘kantooruren’. Maar deze zomer zag ik hem in de Dordogne langzaam op mijn schouder verschijnen. Een belerende versie van mezelf met opgeheven vingertje. Moet jij geen artikel schrijven vandaag? Heb je al een idee voor een volgende video, want je hebt al twee weken niets geüpload? Zijn de vragen op de social media en in je mail al beantwoord? Ik schrok van die baas, want zo had ik hem nog nooit gehoord. En als ik echt eerlijk moet zijn, wilde ik hem helemaal niet horen. Het vuur was gedoofd, de pen was leeg, de inkt op.

Mijn blanco canvas om te schrijven, te ontwerpen of te fotograferen bleef na deze vakantie voor het eerst in 30 jaar leeg. En ik voelde de druk van ‘het mannetje op mijn schouder’ steeds groter worden. Tot een pas gepensioneerde vriend mij het advies gaf om te stoppen. Hij fleurde zelf helemaal op toen hij die beslissing genomen had en wist dat dat ook voor mij het geval zou zijn. Stoppen? Nooit aan gedacht, maar zo geschiedde. En hoewel de nieuwsbrief met de aankondiging van mijn ‘pensioen’ grote emoties bij me teweeg bracht, is er sinds dat moment een hele last van mijn schouders gevallen. De mini-versie van mezelf zit er nog steeds, maar bejegent me veel vriendelijker en we vullen nu samen onbezorgd ‘de dag’ zonder het idee dat ik iets over ‘mijn werk’ moet schrijven, ontwerpen of opnemen om vervolgens te delen met anderen. Het heeft een half jaar geduurd, maar ook ik trek op 1 januari symbolisch de deur van mijn kantoor voor de laatste keer dicht. Dankzij mijn lezers kan ik echter met veel plezier terugkijken op mijn periode als ‘eigen baas’. Ik had het niet willen missen!!