In dit blogje gaan we het niet hebben over het verschuiven van lenzen in het autofocussysteem van een objectief of over de verschuiving van een macroslede ten behoeven van een focus stack. Nee. Het gaat over mijn oude, trouwe EF 24-105mm f/4 L IS USM. Het is de lens waarmee ik vanaf de eerste moment van aanschaf (zomer 2007) de meeste foto’s gemaakt heb. Volgens mijn Lightroom archief zijn 3.000 van de 20.000 opnamen gemaakt met deze lens. Prima lens dus en ik kan hem - ondanks zijn leeftijd - nog iedereen van harte aanbevelen.
Waarom is hij dan onderwerp van gesprek? Laatst moest ik ten behoeve van actualisering van mijn verzekerde foto-apparatuur ‘al’ mijn camera’s en lenzen letterlijk op een rijtje zetten en toen zag ik dat mijn EF 24-105mm bedekt was met een laagje stof. Goh, ik had hem inderdaad al lang niet meer gebruikt. Met enige weemoed zette ik hem tussen zijn EF-broertjes en vroeg me af waarom deze ‘all-rounder’ in onbruik geraakt was.
Na een korte overpeinzing werd me de situatie duidelijk. De EF 24-105mm lens was zowel voor zakelijke als privé-reportages mijn standaard zoomlens. Echte groothoek voor veel overzicht en een 105mm die perfect is voor een mooi portret of sfeervolle close-up. Zelfs de komst van de EF 24-70mm f/2.8 L II en later de EF 24-70mm f/4 L IS konden me niet verleiden over te stappen. Ook al omdat Lightroom de optische minderpuntjes van de EF 24-105mm (vervorming, CA) prima kan corrigeren. Dus gingen we op vakantie met het gezin, was er een feestje of moest ik een receptie vastleggen, de EF 24-105mm IS zat standaard op mijn EOS 5D (mark I, II en III)!
Maar met de introductie van de PowerShot G7X en mijn verschoven fotografische inzichten, is de EF 24-105mm het laatste jaar niet meer actief geweest. De PowerShot G7X heeft bij familieaangelegenheden de rol van mijn EOS 5D mark III met de EF 24-105mm overgenomen en ik heb er zelfs mijn laatste vakantie mee vastgelegd (klik hier). De PowerShot is voor die ‘privé-kiekjes’ natuurlijk veel handzamer dan de EOS-EF-combi. En dankzij de lichtsterke zoomlens van de G7X - die ook van 24 mm naar 100mm zoomt - kan ik de ISO’s laag houden en kan ik spelen met scherptediepte. Met RAW heb ik bovendien alle andere kwaliteitsaspecten prima onder controle.
Voor het ‘echte’ reportagewerk laat ik de PowerShot G7X (voorlopig nog) thuis, maar schroef ik tegenwoordig altijd een lichtsterke vastbrandpunt op mijn EOS 5D mark III. Ik weet uit ervaring steeds beter wat ik kan fotograferen met een 35, 50 of 100mm, loop tijdens een reportage rond met een vast beeldkader en weet precies wat ik fotograferen kan en wat niet. Bovendien zijn genoemde EF’s met een vast brandpunt één stop of meer lichtsterker dan de f/4 van de EF 24-105mm en dat zie je terug in beeldkwaliteit en in scherptediepte. Tijdens een sessie wissel ik hooguit één keer van brandpunt, dus ik loop ook niet voortdurend met lenzen te ‘sjouwen’.
Mijn lensgebruik is dus duidelijk verschoven en ik signaleer die trend naar vast brandpunt ook bij fotografen in mijn omgeving. Een gezinsfotografe met veel ‘new born’ op locatie, studiowerk en bruidsreportages is sinds kort helemaal ‘verliefd’ geworden op haar EF 35mm f/2 IS (500 euro, review), EF 50mm f/1.8 STM (135 euro, review) en EF 85mm f/1.8 (350 euro, review). Optisch gezien alle drie kleine pareltjes, compact en lichtgewicht en samen nog geen 1000 euro. Dat is maar net iets duurder dan een EF 24-70mm f/4 L IS en duidelijk veel voordeliger dan een EF 24-70mm f/2.8 L II.
Mijn EF 24-105mm f/4 L IS zal ik echter altijd trouw blijven. We hebben samen mooie momenten beleefd én vastgelegd. En als de gelegenheid zich voordoet, zal ik hem weer met veel plezier op mijn EOS 5D mark III zetten.
Hoe is het gesteld met jouw lensgebruik? Fotografeer je ook steeds vaker met vastbrandpunt? Hoe ontwikkelt zich jouw fotografie? Laat het ons hieronder weten. We zijn reuze benieuwd.