De batterij is leeg.
Met de vakantie net achter de rug zou dat een zorgwekkende constatering zijn, ware het niet dat het hier niet overdrachtelijk bedoeld is. Nee, integendeel. Ik ben barstensvol energie en ideeën uit de zomer gekomen en klaar voor een nieuw seizoen met EOSzine. Volgens mij gaan we weer een mooi fotojaar tegemoet.

Lege batterij
De aftrap voor dit nieuwe jaar heb ik dit keer gedaan met een collega-fotograaf. Van tijd tot tijd spreken we af in diergaarde Blijdorp in een poging om daar met verrassend gereedschap ook tot verrassende foto’s te komen. Vol trots kom ik natuurlijk altijd met een Canon-camera op de proppen en op fotografisch gebied heb ik nog maar zelden onder hoeven doen voor zijn camera-uitrusting. Het enige dat ik elke keer te horen krijg, is dat mijn camera en lenzen zo 'groot en zwaar' zijn en dat het tegenwoordig allemaal veel compacter en lichter kan.

Ik kan hem alleen maar gelijk geven, maar om bepaald soort foto’s te maken, heb je nu eenmaal een bepaald soort camera (lees: sensor) nodig met een lichtsterke lens (lees: gewicht). Met mijn telefoon maak ik ook een prima foto van een giraf, maar die is dan verre van onderscheidend. Bovendien haakt zo’n telefoon meteen af als er minder licht is. Het is net als een gaatje boren in een betonnen muur. Je kunt denken dat dat met een handzame accuboormachine kan - want die boort toch gaatjes? -, maar uiteindelijk zul je merken dat je toch een zware klopboormachine moet gebruiken om de klus te klaren. Zo is het volgens mij ook met camera’s en lenzen.

Om hem deze keer op gewicht af te troeven heb ik mijn EOS thuisgelaten en ben op pad gegaan met een PowerShot G3X: 1”-sensor, 20 miljoen pixels, 24-600mm en RAW (review: klik hier). Hij had voor de verandering daarentegen flink uitgepakt met een systeemcamera met extender naar een volbeeldlens van 150 tot 600mm. Om dit zoomgeweld van 300 naar 1200mm (trillingsvrij) in de hand te houden had hij zelfs een volwassen statief met swingkop bij. Het zweet stond hem op het voorhoofd nog voordat we begonnen waren, terwijl ik ontspannen mijn G3X (<750 gram) losjes in de hand meedroeg.

Nu ben ik een groot fan van de PowerShot G7X. Tijdens mijn vakantie heeft hij mijn EOS prima vervangen (klik hier) en kon ik tijdens een wandeling van een uurtje of vijf onbekommerd fotograferen, voordat de batterij leeg was. De PowerShot G3X verbruikt echter meer stroom en dat was in Blijdorp na amper drie uurtjes al te merken aan een knipperend icoontje van de batterij. Helaas had ik geen reserve-accu meegenomen.

Beknopte fotogalerie (gemaakt met Jalbum) van 'Blijdorp met de PowerShot G3X'. Alle foto's uit de hand en vanuit RAW ontwikkeld in Lightroom.

Je realiseert je dat bij een EOS nooit of zelden, want een dag intensief fotograferen op één lading is dan haast vanzelfsprekend, maar een lege accu is ‘killing’ voor je fotografie. Als het accu-icoontje begint te knipperen, dan ben je bij een spiegelloze camera bang om te zoomen, om foto’s terug te kijken, om de camera uit te zetten, om te flitsen en om misschien wel net het beslissende moment te missen bij een accu-wissel. Vermoeiend en het gaat flink ten koste van je inspiratie.

In de trein terug naar huis ging bij het terugkijken van de foto’s letterlijk het licht uit van de camera en kon ik pas later op de computer het resultaat zien van mijn middagje uit. En eerlijk gezegd was ik blij verrast. Ik voel me met een elektronische zoeker niet zo betrokken bij mijn onderwerp, voel dan een zekere vertraging en heb het idee dat ik daardoor het beslissend moment mis, maar uiteindelijk kan ik toch tevreden terugkijken op het uitstapje met de PowerShot G3X. Ik weet zeker dat ik met mijn EOS 5D3 en EF 100-400mm met nog betere foto’s thuisgekomen zou zijn, maar dan had ik toch minder ontspannen rondgelopen en gereisd en zou ik toch meer mijn schouders en armen gevoeld hebben.

Je kunt dus lekker ontspannen en vrijblijvend fotograferen met (elektronische, spiegelloze) camera’s als de PowerShot G3X (en ook de PowerShot G7X), maar dat ontslaat je niet van de verplichting om met een volle accu op stap te gaan en minstens één volle reserve in je jaszak te hebben. De haast onbeperkte accuduur van een EOS heeft me op dat punt tot een luie fotograaf gemaakt.

P.S. Je vraagt je nu natuurlijk af hoe het mijn collega vergaan is op deze dag. Ook hij heeft prima opnamen gemaakt, want de fotograaf maakt de foto’s, niet de camera. Hij had wel wat probleempjes met de compatibiliteit van de camera met adapter en lens en zag tevens dat je met 1200mm een overkill hebt aan zoomkracht. Met 600mm kom je in een dierentuin dichtbij genoeg en hoef je ook geen extreem korte sluitertijden te gebruiken, zodat de ISO’s laag kunnen blijven.