Bas Meelker

  • Dynamisch bereik en landschap geplaatst op maandag 4 december 2017 09:54:06 door pjcdhaeze

    Dynamisch bereik van een sensor lijkt een beetje het nieuwe toverwoord in de fotografie op dit moment. Je kunt geen review lezen of er wordt uitvoerig aandacht aan besteed. Dynamisch bereik is de nieuwe 'megapixel race' geworden. Maar laat je niet te veel misleiden. Ja, liever meer dynamisch bereik dan minder in een camera. Baat het niet dan schaadt het niet, toch? Een sensor met een groot dynamisch bereik kan handig zijn ALS jij in je fotografie graag belicht op de hooglichten en in je nabewerking de schaduwen wilt oplichten. Maar we weten allemaal dat dat verre van gewenst is. Sterker nog, schaduwen oplichten is één van de meest destructieve dingen die je kunt doen in je nabewerking. Ongeacht merk en type camera. Ja, bij de ene sensor kan dat beter als bij de andere, maar het is ALTIJD een compromis.

    In mijn fotografie is schaduwen oplichten in mijn nabewerking het allerlaatste redmiddel. Ik gebruik het alleen als alle andere manieren van belichten in het veld (denk aan het gebruik van grijs verloop filters of het maken van meerdere belichtingen die je samenvoegt) niet werken. Waarom? Omdat de andere oplossingen die ik in het veld kan toepassen mij een beter startpunt geven in mijn beeldbewerking. In plaats van eerst te moeten corrigeren door de schaduwen op te lichten, beschik ik gelijk over een bestand dat al 'goed' belicht is. Ik begin in mijn nabewerking dus niet op –1 maar op 0 waardoor mijn eindresultaat beter is. Met andere woorden, ik wil in de meeste gevallen juist niet van het dynamische bereik van de sensor gebruik maken, omdat het mij verleid om in het veld zaken na te laten waar ik later spijt van ga krijgen. Staar je er dus niet blind op. Zaken als kleurweergave, scherpte en detaillering zijn vele malen belangrijker voor mij als landschapsfotograaf.

    Bovenstaande foto is een voorbeeld daarvan. Ik had eenvoudig op de lichte onderdelen kunnen belichten en in de nabewerking de voorgrond en schaduwen aan de linkerkant kunnen oplichten. Maar in plaats daarvan heb ik gekozen om twee belichtingen te combineren en samen te voegen tot 1 foto. Het eindresultaat hiervan is altijd beter dan simpelweg de ‘schaduwen’ slider in Lightroom te gebruiken.

    Lees in het kader van belichting ook mijn blog over de noodzaak van grijsverloopfilters: klik hier.


  • Grijsverloopfilters. Zijn ze nog wel nodig? geplaatst op dinsdag 25 april 2017 11:23:46 door pjcdhaeze

    Grijsverloopfilters: zijn ze nog wel nodig? Dat is een vraag die ik tegenwoordig steeds vaker krijg. Met camera’s met een steeds groter dynamisch bereik en software die ons in staat stelt onze foto’s op een verbazingwekkende manier te bewerken, is het een terechte vraag.  Daarnaast zijn goede grijsverloopfilters niet goedkoop en alhoewel ze geen kilo’s wegen,  dragen ze toch weer bij aan een zwaardere fototas. Kijkend naar al deze factoren is de vraag of ze nog nodig zijn wat mij betreft een hele terechte.

    Laten we voordat ik inga op het beantwoorden van die vraag nog even kijken naar de primaire functie van grijsverloopfilters. Ze worden met name binnen de landschapsfotografie gebruikt en zijn bedoeld om onze belichting ‘uit te balanceren’. Simpel gezegd zorgen ze ervoor dat een lichte lucht niet te licht wordt en gaat ‘clippen’ en dat een donkere voorgrond niet te donker wordt zodat we daar alle details verliezen. Grijsverloopfilters zorgen er als het ware voor dat je een foto kunt maken met een groter dynamisch bereik.

    En grijsverloopfilters zijn niet nieuw. Verloopfilters worden als sinds het begin van de 20e eeuw gebruikt. In 1910 werd de term voor het eerst gebruikt tijdens een discussie binnen de Royal Photographic Society. Landschapsfotografen gebruiken ze al decennia lang dus. Ook in het huidige digitale tijdperk behoren ze nog steeds tot de standaard uitrusting van iedere professionele landschapsfotograaf. Hoe goed onze camera’s tegenwoordig ook zijn, in situaties met veel contrast zoals zonsopkomsten en zonsondergangen blijft goed belichten een uitdaging.

    Een eenvoudig voorbeeld van een situatie waarbij alle technieken mogelijk waren. Toch heb ik er hier voor gekozen om een grijsverloopfilter te gebruiken om naar huis te gaan met een foto die zoveel mogelijk  ‘af’ is. – Canon EOS 5D Mark III + Canon EF 11-24mm f/4 L op 11mm, f/11, 1/60 sec. Sluitertijd en ISO 100 met een 2-stops grijsverloopfilter met een harde overgang.

    Waarom wel?
    Natuurlijk is de belangrijkste reden om grijsverloopfilters te gebruiken nog steeds om een zo uitgebalanceerd mogelijke belichting te maken met een hoog dynamisch bereik. Maar daar zijn ook andere alternatieven voor, zoals je verder in dit blog kunt lezen. Veel belangrijker voor mij is dat het gebruik van grijsverloopfilters in het veld voor ‘voordelen’ zorgen die je niet krijgt als je andere technieken gebruikt.

    Ten eerste zorgen grijsverloopfilters  niet alleen voor een uitgebalanceerde belichting, maar ze zorgen ook voor een langere belichting. Je voorgrond was immers al donker en met een grijsverloopfilter maak je nu ook je lucht donkerder. Om dit goed te belichten zul je dus langere sluitertijden moeten gebruiken. En langer belichten betekent meer kleurinformatie vastleggen.  Je slaat dus twee vliegen in één klap.  Je maak niet alleen maar een foto met een hoger dynamisch bereik, maar je legt ook meer kleurinformatie vast.

    Een landschapsfoto waarbij ik een grijsverloop- en een grijsfilter heb gebruikt en daardoor maximaal gebruik heb kunnen maken van de effecten van een lange sluitertijd. Was de foto anders of beter geworden als ik meerdere belichtingen had samengevoegd in Photoshop?. – Canon EOS 5Dsr + Canon EF 16-35mm  f/4 L IS op 16mm, f/10, 30 sec. Sluitertijd en ISO 100 met een 2-stops grijsverloopfilter met een harde overgang.

    Daarnaast zorgen langere sluitertijden natuurlijk ook voor de bekende effecten op bewegend water en voorbij drijvende wolken in de lucht. Allemaal ‘voordelen’ die je met andere technieken in het veld gaat missen en die je niet of nauwelijks achteraf in je digitale doka kunt nabootsen.

    Nu hoor ik je zeggen dat je die effecten toch ook met een gewoon grijsfilter kunt realiseren? Klopt! Alleen balanceren grijsfilters je belichting niet uit. Daar heb je een grijsverloopfilter voor nodig. Ze zorgen alleen voor langere sluitertijden. Je kunt grijsverloopfilters wel uitstekend combineren met grijsfilters.

    Een andere reden om grijsverloopfilters te gebruiken is van meer technische aard. Door in het veld een grijsverloopfilter te gebruiken krijgt je histogram een andere fysieke vorm. In plaats van een histogram met een piek aan de donkere en lichte kant en een dal in het midden (veel contrast) zal je histogram meer rondere vorm hebben met een piek in het midden (minder contrast).  Zo’n histogram leent zich beter voor de ‘rechts-belichten-techniek’. Een belichtingstechniek die we veel gebruiken in de landschapsfotografie. Daarnaast kun je met een typisch ‘grijsverloop’-histogram in je beeldbewerking meer. Je startpunt is beter. Onthoud dat hoe meer je de fysieke vorm van je histogram in je beeldbewerking veranderd, hoe destructiever dat is voor je foto.

    Een typisch ‘hoog contrast’ histogram met een piek aan de donkere en lichte kant en een dal in het midden. Dit histogram geeft je weinig ruimte qua belichting in het veld en in je beeldbewerking achteraf.
     
    Een typisch ‘Rechts-belichten’ histogram waarbij een grijsverloopfilter is gebruikt. Met dit histogram kan ik in het veld meer qua belichting en in mijn beeldbewerking heb ik een beter ‘startpunt’.

    Alternatieven voor grijsverloopfilters

    • Digitale grijsverloopfilters
    Ruwweg zijn er drie veelgebruikte alternatieven voor het gebruik van grijsverloopfilters. De meest eenvoudige is het gebruiken van de verloopfilter functie in Lightroom of  Photoshop. Een handige functionaliteit waarmee je eenvoudig een lucht donkerder kunt maken. Voordeel van deze functie is dat je achteraf zelf kunt bepalen hoe zwaar je het filter wilt laten zijn (fysieke grijsverloopfilters zijn veelal alleen verkrijgbaar in vaste waardes zoals 1-, 2-, 3 of 4-stops). Daarnaast kun je achteraf ook bepalen hoe hard of zacht je de overgang van het verloopfilter wilt laten zijn. Je kunt dus zeer nauwkeurig bepalen hoe je het filter wilt gebruiken.  Los daarvan kun je verschillende functies in het verloopfilter combineren. Naast het donkerder maken van een lucht kun je bijvoorbeeld ook in hetzelfde filter contrast toevoegen of meer verzadiging gebruiken. En alles kun je uiteraard op ieder moment veranderen of herstellen.

    Belangrijkste nadeel van het digitale verloopfilter is dat je alle ‘voordelen’ zoals eerder beschreven mist. Je mist de langere sluitertijden, het vastleggen van meer kleurinformatie en alle extra effecten van langere sluitertijden.  Voor mij wegen deze effecten zo zwaar dat ik altijd de voorkeur zal geven aan het gebruik van grijsverloopfilters in het veld dan het achteraf toepassen van een digitaal grijsverloopfilter.

    Een landschapsfoto die ik niet had kunnen maken zonder twee belichtingen later in Photoshop samen te voegen. Gebruik maken van een grijsverloopfilter was hier geen optie geweest – Canon EOS 5Dsr + Canon EF 24-70  f/2.8 L II op 24mm, f/9 en ISO 100.

    • HDR techniek
    Een ander alternatief is het maken van meerdere belichtingen in het veld en deze later samenvoegen in Lightroom of Photoshop. We praten dan over de HDR-techniek High Dynamic Range). Door ter plekke verschillende foto’s te maken die je allemaal anders belicht ben je in staat om zoveel mogelijk ‘informatie’ vast te leggen en mee te nemen naar je digitale doka. Daar kun je met behulp van de HDR-functie in Lightroom of gespecialiseerde HDR software de foto’s samenvoegen tot 1 foto waarbij je een zo groot mogelijk dynamisch bereik kunt realiseren.

    De meer gevorderde beeldbewerker kan met meerder belichtingen in Photoshop zeer nauwkeurig foto’s samenvoegen met behulp van samenvoegings-technieken (blending) en door het gebruik van (helderheids) maskers. Deze manier van combineren van twee of meerdere belichtingen geeft vaak een kwalitatief beter resultaat.

    Een stedelijk landschap die zich uitstekend had geleend om meerdere belichtingen samen te voegen. Zo voorkom je dat de lampen van de stad uitgebeten zijn en leg je toch nog het licht in de lucht vast. Toch heb ik het hier voor gekozen om een grijsverloopfilter te gebruiken met een harde overgang. De overgang ligt ter hoogte van de kade onder de huizen op de achtergrond. – Canon EOS 5D Mark III + Canon TS-E 17mm f/4 L tilt en shift lens op f/10, 30 seconden en ISO 100 met een 2-stops grijsverloopfilter met een harde overgang.

    Ook aan deze technieken zitten voor- en nadelen. Voordeel is natuurlijk dat je door verschillende belichtingen ter plekke te maken, je een maximale hoeveelheid ‘digitale informatie’ kunt vastleggen. Je gaat naar huis met alles wat je nodig hebt om in je beeldbewerking tot een voor jou zo goed mogelijk resultaat te komen. De HDR techniek is daarnaast natuurlijk ideaal voor situaties waarbij het simpelweg niet mogelijk is om een grijsverloopfilter te gebruiken. Denk aan situaties met zeer hoge contrasten.

    Eén van de nadelen van het gebruik van de HDR-functie in Lightroom of gespecialiseerde HDR software is dat zij de foto voor je ‘klaarmaken’. Je kunt weliswaar binnen bepaalde kaders het eindresultaat bepalen, maar die zijn beperkt. Je hebt minder controle over het eindresultaat dan wanneer je zelf met maskers en blending aan de slag gaat.

    Bij deze landschapsfoto was het maken van een blend in photoshop of een HDR opname ook mogelijk geweest. Ik kies er echter voor om een grijsverloopfilter te gebruiken waardoor ik met één belichting het gewenste resultaat heb. – Canon EOS 5Dsr + Canon EF 16-35mm  f/4 L IS op 16mm, f/11, 0.6 sec. Sluitertijd en ISO 100 met een 2-stops grijsverloopfilter met een harde overgang (overgang ligt onder de bomen).

    De verschillende HDR-technieken vergen ook de nodige tijd. Meerdere bestanden met een hoge resolutie samenvoegen stelt eisen aan de snelheid van je computer. Iets om zeker rekening mee te houden. Voor het werken met geavanceerde samenvoeging technieken en maskers in Photoshop heb je naast tijd, ook een gedegen kennis van Photoshop nodig.

    Verschillende belichtingen maken en deze later samenvoegen tot één foto kan ook lastig worden wanneer je werkt met lange sluitertijden. Zodra er zaken veranderen zoals wolken die voorbij trekken of licht dat significant anders wordt, kan het later samenvoegen van de foto’s wel eens tot zeer vreemde resultaten leiden.

    Als laatste zul je voor deze technieken uiteraard meer foto’s moeten maken. Dat betekend meer foto’s op je SD of CF kaart, meer foto’s uploaden en meer foto’s opslaan. Je fotoarchief wordt er niet kleiner op. Foto’s verwijderen als je met je HDR foto klaar bent is ook geen optie, want als je het later nog eens over of anders wilt doen, mis je de bronbestanden.

    • Gebruik maken van het dynamisch bereik van je sensor
    Een laatste techniek die als alternatief kan dienen voor het gebruik van een grijsverloopfilter is door gebruik te maken van het dynamisch bereik van je sensor. Steeds meer sensoren kunnen uitstekend schaduwen oplichten zonder de nadelige gevolgen hiervan (Kleurruis zichtbaar maken, etc.). Door je foto op de lichte lucht te belichten en later je (te donkere) voorgrond op te lichten kun je alsnog een ‘uitgebalanceerde’ belichting creëren. Voordeel van deze techniek is dat het simpel is en weinig tijd kost in je beeldbewerking. Nadeel is weer dat je de voordelen van een grijsverloopfilter mist en niet bij alle sensoren kun donkere onderdelen ‘onbestraft’ oplichten. Iets wat donker is lichter maken in je beeldbewerking is altijd nadelig. Daarnaast is je startpunt in je beeldbewerking uiteraard al slechter. In plaats van dat je met een ‘goed’ belichte foto aan de slag gaat, moet je eerst gaan corrigeren.

    Het maken van een HDR foto was in dit geval niet mogelijk geweest. Het waait te hard en er verandert tijdens het belichten te veel in de compositie. Wolken drijven snel voorbij en het licht valt iedere keer anders op de voorgrond. Tijd voor een grijsverloopfilter dus. – Canon EOS 5Dsr + Canon EF 16-35mm  f/4 L IS op 16mm, f/11, 13 sec. Sluitertijd en ISO 100 met een 2-stops grijsverloopfilter met een harde overgang.

    Conclusie
    Tja, is het nu wel of niet nodig, een grijsverloopfilter? Zoals je hebt kunnen lezen, heeft alles voordelen en nadelen. Misschien is de vraag wel niet echt relevant. Want uiteindelijk gaat het natuurlijk om het eindresultaat. En het mooie is dat we tegenwoordig over allerlei technieken kunnen beschikken om tot het beste eindresultaat te komen. Er is geen goede of slechte techniek, alleen een goed of slecht eindresultaat. Kunnen kiezen wat voor jou in welke situatie het beste is, is waar het om gaat. Toch wil ik je wel een advies meegeven daarmee de vraag van dit artikel beantwoorden. Mijn doel is altijd om, voordat ik aan mijn beeldbewerking begin, een zo goed mogelijk ‘bronbestand’ te hebben.  Ik zal er dus altijd naar streven om in één foto met één belichting alles te maximaliseren. Hoe beter mijn startpunt in mijn beeldbewerking is, hoe beter het eindresultaat kan worden.

    In mijn geval betekent dat in de praktijk dat ik altijd eerst zal kijken of ik met een grijsverloopfilter het belichtingsprobleem kan oplossen. Dan kan ik immers met één belichting aan de slag waar alles in zit wat ik nodig heb. Pas als het niet lukt om het probleem op te lossen met een grijsverloopfilter, zal ik gebruik maken van meerdere belichtingen en voeg ik die samen met maskers in Photoshop.

    Wat je ook doet, gebruik geen alternatieven alleen omdat het kan. Ga geen schaduwen oplichten, simpelweg omdat het kan, terwijl je dat in het veld met een grijsverloopfilter ook had kunnen doen. Ga geen HDR-technieken gebruiken, omdat je niet weet hoe je grijsverloopfilters moet gebruiken (tenzij je het gewoon leuk vind om te doen uiteraard!). Zorg er altijd voor dat ter plekke het maximale resultaat behaald. Dat kan ook betekenen dat je technieken gaat combineren. Waarom geen grijsverloopfilters gebruiken én meerdere belichtingen samenvoegen? Alles kan en mag. Maar gebruik wel je gezonde verstand en realiseer je dat alles wat je niet in je beeldbewerking HOEFT te doen, winst is. Met een beter bestand beginnen aan je beeldbewerking zal altijd leiden tot een beter eindresultaat. En dat is waar ik aan denk als ik me af vraag of ik wel of geen grijsverloopfilter moet gebruiken.


  • Casablanca, maar dan anders geplaatst op dinsdag 6 december 2016 09:01:18 door pjcdhaeze

    Drie dagen Casablanca. Kort maar krachtig moet het worden. Maar dit is een lastige. Casablanca is een mooie stad, maar om nou te zeggen dat het een fotografische topper is…..Fez, Marrakech en Ouarzazate zijn steden in Marokko die de fotograaf denk ik heel wat meer te bieden hebben. Maar dat maakt het voor mij juist interessanter en vooral ook leuker. ‘Onontgonnen’ locaties ontdekken, plekken bezoeken die niet voor de hand liggen. Geen voorgekauwde locaties waar je struikelt over de fotografen. Het maakt een bezoek niet alleen ‘avontuurlijker’ en het zorgt er ook nog een voor dat de kans op verrassende foto’s groter wordt.

    Toch begint het zoals altijd met een goede voorbereiding. Kaarten, Google Maps, Streetview, etcetera. Een ruwe schets is zo gemaakt van de potentieel mooie plekken. Maar in gebieden die zo weinig gefotografeerd zijn als de Marokkaanse Atlantische kust, blijft het lastig om een goed beeld te krijgen. Uiteindelijk komt het neer om ter plekke erop uit trekken en anticiperen op wat je tegenkomt. Dit zou een reis worden waar anticiperen een grote rol zou spelen.

    Qua materiaal zou het een eenvoudige reis worden. Een 5Dsr, EF16-35mm f/4 L IS, EF 24-70mm f/2.8 L IS II en een EF 35mm f/2 IS was het enige dat ik meenam. Een klein Benro reisstatief en een paar Lee filters complimenteerden mijn fotorugzak. In plaats van de laptop gingen dit keer twee grote SD kaarten mee. Genoeg om 2000 foto’s mee te kunnen maken van 51mp.

    Naarmate ik me meer voorbereide, realiseerde ik me meer en meer dat ik zou moeten vertrouwen op kennis van compositie, het weer en gewoon ‘mijn’ ding zou moeten doen. Mede gezien het feit dat kort voor de reis, de weersvoorspellingen er nou niet bepaald florissant uitzagen. Hopend dat ze ernaast zaten vloog ik, samen met een goede vriend naar Casablanca. Het spel zou beginnen. Samen zouden we de komende dagen aan de slag gaan, in de hoop dat we een mooie serie foto’s konden maken.

    Maar al snel werd duidelijk dat we het initiële plan zouden moeten aanpassen. Helaas kwamen de weersvoorspellingen uit. Regen, regen en nog eens regen. Uitzonderlijk veel voor dit deel van Marokko. Zoveel dat goten langs de weg veranderden in rivieren en straten blank kwamen te staan. Een zuidenwind voerde vochtige lucht aan met wolken, zwaar van de regen. Eenmaal boven land gingen de luiken open en stortte alles naar beneden. Ook de temperatuur was lager dan normaal met een schamele 10 á 12ºC. Te koud voor de tijd van het jaar.

    De uitzonderlijke omstandigheden zorgden er helaas voor dat de effectieve tijd dat we konden fotograferen aanzienlijk ingekort werd. En toch was ik blij met de omstandigheden. Het laatste wat ik wilde was een strak blauwe lucht en een felle zon. De standaard omstandigheden waar dit deel van Marokko veel mee te maken heeft. Wat we nu voorgeschoteld kregen was simpelweg prachtig. Gitzwarte wolken waar de zon af en toe doorheen kwam, zorgden voor prachtige lichtomstandigheden. De wolkenluchten die we tijdens de reis tegengekomen zijn, behoren tot de dramatische die ik ooit gezien heb. Met enorme contrasten, regengordijnen en af en toe een glimp van diep blauwe luchten.

    Het fotograferen zelf had daarom ook een andere benadering nodig. Snel reageren, flexibel en mobiel zijn was nodig om het maximale uit de situatie te halen. En dus werd er voornamelijk uit de hand gefotografeerd, de ISO ging omhoog en de autofocus aan. Een mooie afwisseling op mijn normale, langzame manier van werken vanaf statief. Door het hoge contrast in het landschap was een beetje onderbelichting vaak voldoende om de al aanwezige dramatiek nog extra te versterken.

    Terugkijkend was het een enerverende en succesvolle reis. Ondanks de uitdagende omstandigheden, de weinige kennis van het gebied en de korte duur, hebben we er aardig wat uit kunnen halen. Genoeg om de komende tijd mee aan de slag te gaan. Wat overblijft is vooral nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid naar de vele plekken die ik in het voorbijgaan van veraf heb gezien. Fotolocaties die nog verborgen voor ons liggen te wachten. De westkust van Marokko heeft een diepe indruk op mij gemaakt.


  • Kleuren-junky gaat zwart-wit geplaatst op woensdag 18 mei 2016 06:59:09 door pjcdhaeze

    Ik ben in een kleine, verlaten haven aan de rand van het Lauwersmeer en de Waddenzee en er is niet veel te doen vandaag. Het licht is saai en kleurloos en er is een gebrek aan drama in de lucht. Het is gemakkelijk om in de verleiding komen om mijn spullen te pakken en naar huis te gaan. Dit zijn niet de omstandigheden waar ik normaal gesproken de voorkeur aan geef. Maar iets houdt me hier. Ergens in mijn hoofd zit een vaag begin van een foto. Terwijl ik rondloop, borrelt het idee langzaam naar de oppervlakte. Het is gebaseerd op een zeer lange sluitertijd en, ja, je raadt het al, zwart-wit fotografie. Dus ik pak mijn Lee big stopper, bepaal mijn compositie en stel scherp. Bij het gebruik van dit soort sluitertijden is het altijd moeilijk exact de juiste sluitertijd in te schatten. Ja er zijn tabellen en apps. Maar als je minutenlang belicht veranderen er dingen terwijl je belicht. Een belichting van 360 seconden was uiteindelijk de juiste in dit geval.

    Bovenstaande klinkt misschien eenvoudig, maar voor mij is dat het niet. Weet u, ik ben een kleuren junky. Kleur verlicht mijn dag, zet een glimlach op mijn gezicht en maakt het leven net een beetje meer, nou ja, kleurrijker... Dus fotograferen met een zwart-wit foto in het achterhoofd is moeilijk voor mij. Het is niet iets dat van nature tot mij komt. Een deel van de reden is denk ik dat het fotograferen in zwart en wit vaak een 'laatste redmiddel' voor mij is. Nogmaals , het is louter een kwestie van voorkeur. Ik houd gewoon van kleur. We weten allemaal dat kleur in een heleboel verschillende manieren kan bijdragen aan een succesvolle landschapsfoto. Het kan diepte versterken, meer impact aan een foto geven en je meenemen in een foto. En door het gebruik van complementaire kleuren, kunnen we spelen met de geest van ons publiek. Bij het omzetten van een beeld in zwart en wit, verliezen we een aantal van deze functies .

    Aan de andere kant heeft het denken en fotografen in zwart-wit iets puurs en simpels. Wanneer je het landschap stript van zijn kleur, breng je het terug tot de naakte essentie . Alles wat overblijft zijn vormen, licht, donker en grijs tinten. Eenvoud op zijn best. Een beeld werkt in zwart-wit of het werkt niet. Er is geen tussenvorm. Dus hoe benader ik een zwart-wit beeld? Nou, dat is moeilijk uit te leggen. Het hangt allemaal af van het schouwspel voor mij, het licht en niet in het minst van de stemming van het moment.

    Er zijn een aantal dingen die je kunt doen om je helpen een succesvol zwart-wit beeld vast te leggen. Allereerst is inspiratie een essentieel onderdeel van het proces. Kijk op internet naar goede zwart-wit beelden, duik in boeken en laat je inspireren. Ten tweede kan ook een bewolkte, grijze dag je helpen. Er is een stuk minder contrast wat vaak resulteert in veel meer grijs tinten. Tot slot zien wij en ook onze camera’s de wereld in kleur. Dus we moeten het landschap voor ons in gedachten omzetten in zwart-wit. Om je daarbij te helpen kan het handig zijn je Picture Style in je camera op monochrome te zetten. Als je in RAW fotografeert zul je nog steeds alle kleurinformatie vastleggen en ook in Lightroom een kleurenfoto zien. Alleen op de display van je camera zul je een monochroom beeld zien.

    Nu is er al veel gezegd, geschreven en gesproken over zwart-wit fotografie. Er gaat allerlei onze de ronde over dat een zwart-wit foto meer als kunst gezien wordt etc. Voor mij is het meeste gewoon onzin. Als je je eigen fotografie benaderd en communiceert als kunst, dan is het kunst. Punt. Voor mij is zwart-wit fotografie even krachtig als het fotograferen in kleur. Ik zie het meer als een instrument voor om mijn intenties te versterken bij het weergeven van een afbeelding. Uiteindelijk gaat het erom wat ik wil overbrengen en communiceren met mijn beelden. En draagt het omzetten naar zwart-wit daaraan bij of doet het juist afbreuk aan mijn intenties? Voor mij is de keuze tussen kleur en zwart-wit puur gebaseerd op het oorspronkelijke idee. Het is niet een bestemming op zich, maar slechts een middel om de gewenste bestemming te bereiken.

    En ook dat is soms gemakkelijk om te vergeten. Laat het me uitleggen. Ik ben nooit erg serieus geweest over het insturen van mijn werk naar fotowedstrijden. Maar in de laatste paar jaren, heb ik met een aantal van mijn foto's aan nationale en internationale wedstrijden meegedaan om te zien hoe ze het zouden doen. En een aantal keren ben ik beloond met verschillende top drie plaatsen en eervolle vermeldingen. Het grappige is, dat met uitzondering van één foto, al mijn bekroonde foto’s zwart-wit foto’s waren. Ik zou dan in de verleiding kunnen komen om zwart-wit fotografie meer aandacht te geven. Blijkbaar komen ze boven het maaiveld uit, toch? Welnee. Ik fotografeer niet om wedstrijden te winnen. Ik fotografeer niet omdat zwart-wit fotografie meer als kunstvorm gezien zou worden en ik fotografeer niet in zwart-wit omdat anderen vinden dat ik dat meer zou moeten doen. Ik fotografeer in zwart-wit omdat ik denk dat het past bij het moment. Omdat ik het wil. Niets meer en niets minder. Uiteindelijk is gaat het weer om dat aloude maar oh zo ware cliché; je eigen weg gaan. Niet anderen volgen, maar de wereld laten zien vanuit jouw perspectief. En als zwart-wit fotografie je daarbij helpt, gebruik het dan.

    Bas Meelker
    18 mei 2016
    www.basmeelker.nl


  • Koude wind in je gezicht geplaatst op woensdag 2 maart 2016 14:31:14 door pjcdhaeze

    Twintig jaar geleden bezocht ik voor het laatst de omgeving rond de Ringkøbing Fjord in Denemarken. Landschapsfotografie was toen het laatste waar ik aan dacht. Mijn leven bestond toen hoofdzakelijk uit windsurfen. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 de snelst groeiende sport en waanzinnig populair. Tentje mee, surfplanken op dak van de auto en richting Denemarken. Met zijn door wind geplaagde kustlijn ideaal voor de sport waar ik nu nog steeds van geniet. Er zat dus een aardig persoonlijk tintje aan de reis, die ik een week geleden maakte richting diezelfde Ringkøbing Fjord.

    Maar nu vanuit een heel ander perspectief. Niet op zoek naar wind, maar naar het mooiste licht. Genietend aan de waterkant in plaats van op het water. Eind februari is het stil in deze omgeving. Stil en koud. De wind jaagt vanuit het noorden en brengt prachtige wolkenluchten en schitterend licht. Er hangt een bijna bizarre sfeer. Het wemelt hier aan de kust van de vakantiehuisjes, maar ze zijn bijna allemaal verlaten. Zelfs in de vissershavens hangt een serene stilte. Wandelaars op het strand kom je nauwelijks tegen. Een sfeer die je meezuigt in haar verlatenheid en stilte. Ideaal voor mij om me in te leven in het landschap en haar karakter. Staand bovenop een duintop, uitkijkend over het weidse landschap en de ruige branding. Met een koude wind in je gezicht.

    Ik weet dat het er hier in de zomer heel anders uit kan zien. Dan wemelt het ongetwijfeld weer van de toeristen en nemen de wind- en kitesurfers het strand en de fjord weer over. Maar nu heb ik alles voor mezelf. Gedurende de hele week komen we geen andere fotograaf tegen. Geen statieven op het strand, in de duinen of aan de fjord gezien. Niets dan leegte en weidsheid. Precies zoals ik het graag wil hebben. De Noordzeekust van Jutland is nog net zo mooi als ik me herinner. Zeker in deze tijd van het jaar. Een verlaten kustlijn met mooi licht en een koude wind in je gezicht.


  • Totale duisternis geplaatst op maandag 14 december 2015 12:50:42 door pjcdhaeze

    Ik liep al een aantal dagen rond met het idee. Een idee dat steeds verder vorm kreeg en er iedere keer wat concreter uit ging zien. Een idee met de duisternis van de nacht, de mystiek van de mist en licht. Ik had een foto in mijn hoofd waarbij sterk kunstmatig licht een belangrijke rol zou spelen. De koplampen van mijn 4wd zouden daarvoor ideaal zijn. Naast het kunstmatige licht zou tevens de locatie cruciaal zijn. Het moest niet alleen een locatie zijn die zou bijdragen aan de mystieke sfeer. Maar het moest ook nog een enigszins redelijke compositie hebben. Én ik moest mijn auto op een dusdanige manier kunnen plaatsen dat het licht van mijn koplampen krachtig genoeg zou zijn en bovendien in de juiste hoek zou schijnen. Zoals altijd kwam het dus weer op voorbereiding aan. Ik liep de verschillende mogelijke locaties in mijn gedachten bij langs en besloot een keuze te maken. Uiteindelijk was het zover. De nacht was zwarter dan zwart. Er hing een dichte mist over Nederland die tot diep in de bossen zou doordringen. Een bewolkte lucht zou het eventuele licht van de maan tegenhouden. Zelden heb ik het donkerder gezien. Totale duisternis. Het zicht was zelfs met een hoofdlamp slechts een meter of twee.

    Als ik met een foto aan de slag ga, zijn er normaal gesproken weinig zaken die me afleiden, maar dit was toch anders. ’s Nachts in het bos in een totale duisternis met alleen af en toe het geluid van een auto die even verderop voorbij rijdt. Het geeft je toch een ander gevoel…Ben ik alleen? Is dit wel slim Bas? Maar dat gevoel verdween snel toen ik na een paar testopnames de resultaten op mijn display zag. Een zenuwachtig gevoel werd verdreven door adrenaline die door mijn aderen begon te stromen. Even later was de deksel helemaal van de creatieve pot getrokken en liep ik als een dolle door het bos, allerlei dingen uit te proberen.

    De lage mistlampen van mijn auto wierpen hun licht over de bosbodem en de mist gaf een geweldig effect aan de al surrealistische atmosfeer. Duisternis kan geweldig zijn. Standpunten veranderen, zelf in de foto gaan staan, spelen met licht. Als iemand me in de duisternis heeft gadegeslagen zal het een vreemd gezicht zijn geweest. Een vreemde man met wat lichten en een camera die in totale duisternis in het bos aan het fotograferen is…Rare jongens, die fotografen…


  • Nog even die warme tinten geplaatst op maandag 2 november 2015 07:58:35 door pjcdhaeze

    Het begint routine te worden. De wekker gaat om 06:00 uur, ontbijten, spullen pakken, de auto in en richting de bossen in Drenthe. Ik doe de laatste dagen niets anders. De herfst is op dit moment bijna op zijn piek en de bossen staan er prachtig bij. Maar landschapsfotografie kan ook een frustrerende bezigheid zijn. Zeker als de o zo benodigde en gewilde weersomstandigheden maar niet uitkomen. Ik zit al een paar dagen te wachten op de magische combinatie zon en mist. Tot dusver was het vooral bewolking en mist. Zeker geen verkeerde combinatie, alleen zonder zonneschijn geen pakkende kleuren en zeker geen mooie miststralen. Direct zonlicht maakt alles net even dat beetje spectaculairder. Vooral in de herfst met zijn volle warme kleuren.

    Na vier pogingen die uitliepen op mooie, maar geen echt bijzondere lichtomstandigheden, is het nu zover. Boven de mist is duidelijk de blauwe hemel te zien. Als straks de zon opkomt, gaat ongetwijfeld het feest beginnen. Ondertussen loop ik weer in alle stilte door de prachtige bossen van boswachterij Gieten-Borger vlakbij het Boomkroonpad. Ik ben al ettelijke keren in deze bossen geweest, en ik blijf terugkomen. Zeker in het herfst. Binnen een paar vierkante kilometer vind je een prachtige variatie aan soorten bos. Bossen vind je natuurlijk in heel Nederland, maar niet ieder bos leent zich voor landschapsfotografie. Het is mooi als je een bepaalde orde aan kunt brengen in een meestal chaotisch bos. Of het nu iets simpels is als afkadering, het licht gebruiken in de compositie of gebruik maken van een laan of pad als inlopende lijn. In deze bossen vind je het allemaal terug.

    Ondertussen klimt de zon gestaag hoger. En dat is noodzakelijk om de zo gewilde lichtstralen te krijgen. Een te lage zon en het licht dringt niet voldoende door tussen de bomen. Te lang wachten is uiteraard ook geen optie. De kans dat de zon de mist weggebrand heeft, is dan groot. Bovendien verliest de zon zijn magische kwaliteit naarmate hij steeds hoger klimt. Maar voorlopig kunnen we uit de voeten. Langzaamaan worden de lichtstralen krachtiger en een warme gloed verspreidt zich over de bosbodem. Tijdens het belichten loop ik voortdurend heen en weer, kijkend naar de verschillende hoeken en composities. Continu dwingt het veranderende licht me andere keuzes te maken. Lichtstralen doemen plotseling op en verdwijnen even snel weer, terwijl mistvlagen door het bos trekken.

    Om de sfeer zo goed mogelijk vast te leggen, gebruik ik een circulair polarisatie filter en een Lee Coral 6 filter. Deze laatste geeft een extra warme tint aan het landschap, zonder dat de groene tinten te veel aangetast worden. Een filter die ik niet vaak gebruik, maar deze ochtend weer eens uit de tas haal. Om tot de conclusie te komen dat ik hem toch vaker zou moeten gebruiken. Zoals zo vaak geldt ook hierbij weer dat de enige manier om erachter te komen of je een nog beter resultaat kunt behalen, is door dingen uit te proberen. Belichten in dit soort situaties is niet al te moeilijk. Om de contrasten te behouden of te versterken kies ik er alleen voor wat minder over te belichten dan ik normaal gesproken zou doen. Voor de rest is het eigenlijk routine.

    En die routine geeft me extra ruimte om te genieten van een ochtend zoals deze. Nog even en de herfst is voorbij. Dan kunnen we ons opmaken voor hopelijk een witte winter. Maar nu nog even niet. Nog even die warme tinten, die rode, gele en bruine kleuren. Die laatste stuiptrekkingen van de natuur voordat ze zich weer in haar winterslaap hult.


  • Oktoberlicht geplaatst op donderdag 22 oktober 2015 07:26:16 door pjcdhaeze

    Is er zoiets als Oktoberlicht? Ik wil het graag aannemen. Ik hou van het licht in oktober. Nee, het is ongetwijfeld niet veel anders dan het licht in september of november, maar deze tijd van het jaar geeft een heel eigen karakter aan het licht. Zeker aan het begin en het einde van de dag. Een laagstaande zon in de ochtend of de avond die strijklicht over het landschap werpt, zorgt altijd voor iets speciaals.

    En in deze tijd waarin de lucht kouder wordt, is de kwaliteit van het licht voor mij bijzonder mooi. Alles lijkt helderder en scherper te worden. Kleuren worden extra intens en geven een landschapsfoto een bijna driedimensionale ‘look & feel’.

    Voeg daar ook nog eens windstilte aan toe en je hebt de garantie van een kalme, stille en bijzondere belevenis. Momenten die het voor een landschapsfotograaf extra speciaal maken. Toch blijft het opletten. Momenten als deze duren niet lang. Je moet het hebben van de korte momenten dat de zon even een gat vindt tussen de wolken om haar eerste of laatste zonnestralen over het landschap uit te strooien. Momenten waarbij het contrast en de kleuren optimaal zijn. Waarbij lucht en voorgrond een wedstrijd lijken te spelen over wie de meeste aandacht opeist.

    Korte momenten om een paar belichtingen te maken voordat het licht weer verdwijnt. De zon achter de horizon verdwijnt voor de nacht of verschuilt zich achter bewolking. Zodra het zonlicht de voorgrond niet meer verlicht, is het feest voorbij. Dan worden de kleuren doffer, contrasten te groot en is het spel tussen licht en schaduw afgelopen. Uren, dagen of weken wachten op dit soort momenten maakt landschapsfotografie voor mij zo speciaal. Op grauwe, grijze dagen naar buiten kijken en weten dat het licht de ruimte wel weer krijgt. Wetende dat die speciale momenten wel weer komen. Wachten.

    Het zijn momenten als deze die me eraan herinneren dat kennis van het weer voor mij belangrijker is dan kennis van fotografie. Voor mij is landschapsfotografie anticiperen op iets wat nog moet gaan gebeuren. Jezelf in een positie manoeuvreren waarbij de kans het grootst is dat ‘het’ gaat gebeuren. Verrassende omstandigheden zijn altijd leuk, maar niet nodig. Weten dat ‘het’ gaat gebeuren is gemakkelijker dan je wellicht denkt. Weerpatronen in Nederland zijn stabiel en voorspelbaar. Dat geeft ons als landschapsfotografen een groot voordeel. Oktoberlicht, zie het aankomen, speel ermee en geniet.


  • Op pad met de EF 11-24mm 4L geplaatst op vrijdag 10 juli 2015 08:16:20 door pjcdhaeze

    In februari 2015 kwam het verlossende woord voor Canon gebruikers. Al jaren zaten we verlekkerd en met enige jaloezie te kijken naar de Nikon 14-24mm. We snakten naar een supergroothoek lens zonder dat we in het fisheye bereik terecht kwamen. Nu is het zover. En we krijgen er ook nog eens drie millimeter beeldhoek bij ten opzichte van de concurrent. Voordat we überhaupt gaan kijken naar de bevindingen met deze lens, eerst een compliment voor Canon. Een dusdanige extreme groothoeklens ontwikkelen is niet gemakkelijk en het feit dat ze besloten hebben om de uitdaging aan te gaan is een compliment waard.

    Over deze review
    Deze review schrijf ik vanuit mijn perspectief als landschapsfotograaf en ik heb het objectief getest met mijn Canon EOS 5D Mark III. Fotografeer je andere onderwerpen, gebruik je het objectief op een andere (niet full-frame) camera of op een andere manier dan kunnen jouw ervaringen met dit objectief anders zijn.
    Mijn review is geen technische, deze vind je genoeg op het internet. Natuurlijk ga ik het hebben over de optische kwaliteit en de bouwkwaliteit van dit objectief. Maar ik ga je niet vermoeien met optische testen, uitgevoerd in laboratoria. Ik vind dit niet relevant, omdat deze verschillen tijdens het gebruik onder verschillende lichtsituaties niet of nauwelijks meer waarneembaar zijn.
    Ik kan nu ook een heel verhaal gaan vertellen dat ik niet betaald wordt door Canon, een onafhankelijke review schrijf en bla, bla, bla. Maar dat doe ik niet. Waarom? Geen enkele gebruikers review is objectief. Als ik niet tevreden was over Canon materiaal, dan zou ik er niet mee fotograferen en geen interesse hebben in het schrijven van deze review. Neem dat mee en vorm vooral je eigen mening. Past deze lens bij jou? Bij jouw stijl van fotografie?

    Cut to the chase…
    Laten we er niet omheen draaien. Waar het bij dit objectief natuurlijk ook om gaat is of de combinatie tussen de prijs ten opzichte van de overige reguliere groothoek zoomlenzen van Canon, het gewicht en het unieke karakter van dit objectief voor een landschapsfotograaf in balans zijn. Heeft dit objectief genoeg toegevoegde waarde om de aanschafprijs en het hoge gewicht te rechtvaardigen? Voordat we dat gaan bekijken, gaan we eerst naar de andere facetten van dit objectief kijken.

    Bouwkwaliteit – Wat is goed?
    Ik fotografeer inmiddels bijna 10 jaar met Canon ‘L’ lenzen en dan sta je er niet altijd meer bij stil. Ook bij deze lens is de bouwkwaliteit weer subliem. We zijn het (terecht) gewoon gaan vinden. Het feit dat je een ‘L’ lens in weer en wind, dag in dag uit, vol vertrouwen kunt gebruiken geeft vertrouwen. Ook dit objectief is goed beschermd tegen stof en vocht, robuust gebouwd en kan tegen een stootje. Het in- en uitzoomen gaat soepel en dat geldt ook voor het handmatig scherpstellen. Het is gewoon allemaal prima in orde en het straalt vertrouwen uit.

    Bouwkwaliteit – Wat kan beter?
    Naar mijn mening eigenlijk zo goed als niets. In ieder geval niets wat ook daadwerkelijk realiseerbaar is op dit moment. Ja, ik zou graag willen dat de lens de helft lichter was en dat de bolle frontlens niet nodig zou zijn en dat de frontlens gewoon schroefdraad heeft en een afneembare zonnekap. Maar ik weet ook dat dat bij een dusdanig extreme groothoek voor een full frame camera simpelweg niet mogelijk is. In ieder geval niet met de huidige technische stand van zaken.

    To filter or not to filter?
    Hiermee komen we direct op een belangrijk aspect van dit objectief. Op het moment van schrijven van deze review is er geen filtersysteem verkrijgbaar voor deze lens. De verwachting is dat die er zeker zal gaan komen. Verwacht echter geen ‘regulier’ filtersysteem. Naar alle waarschijnlijkheid zal het een systeem zijn dat vergelijkbaar is met het SW-150 filtersysteem voor de Nikon 14-24mm f/2.8 lens, zo ook de prijs. Je 100mm filtersysteem zal waarschijnlijk te klein zijn voor deze lens.
    De vraag is echter hoe erg dat is. Is dit een lens waar je vaak met filters mee zult werken? Ik waag het te betwijfelen. De reden is tweeledig. In mijn initiële ervaringen met deze lens verbaasde ik me erover hoe de lens met contrastrijke situaties omgaat. Ik merkte dat bijvoorbeeld bij het fotograferen van een zonsondergang, ik het moment dat ik grijs verloop filters moest gaan gebruiken langer uit kon stellen. Natuurlijk ligt dat aan ook aan je belichtingsmethodiek en je sensor, maar ik vond het opvallend. Het heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat je op 11mm een veel groter veld beslaat waardoor er een ‘groter gemiddelde’ ontstaat. Maar dat kan ik niet onderbouwen.
    De tweede reden is wat mij betreft belangrijker. Dit is geen ultra groothoeklens in de traditionele zin van het woord. Dit is geen lens die je koopt voor het bereik tussen de 16mm en 24mm. Daar heb je  als landschapsfotograaf andere oplossingen voor waar je indien nodig je gewone 100mm filterset op kunt gebruiken.

    The Rebel
    Het gaat wat mij betreft bij deze lens vooral om het bereik tussen de 11mm en 16mm. Daar liggen de unieke eigenschappen van deze lens. Dat is waarvoor je het objectief wilt gebruiken. Gebruik hem als een reguliere ultra groothoeklens en je komt al snel tot de conclusie dat het beeld zo weids is en de verkleiningsfactor zo groot, dat je reguliere composities niet werken. Je zult bovenop je voorgrond onderwerp moeten kruipen en je voorgrond onderwerp moet bovendien niet te klein zijn. Anders blijft er niets van over in je foto en verdwijnt alle dieptewerking. Ben je geen ultra groothoek lens gewend, dan zal deze lens zeker enige tijd nodig hebben om het volledige potentieel te gebruiken. Het is zeker geen allemansvriend. En dat is precies de sterkte van dit objectief.
    De gevestigde cameramerken wordt de laatste tijd nog wel eens verweten dat ze weinig innovatief zijn. Maar is dat zo? Wat verwachten we van innovatie? Is innovatie dat ze lichter en kleiner worden maar nog steeds hetzelfde doen als alle andere camera’s en lenzen al jaren doen? Ik verwacht van innovatie iets anders. Ik verwacht dat een camerafabrikant camera’s en lenzen ontwikkeld die mijn fotografische horizon verbreden. Apparatuur waarmee ik foto’s kan maken die ik voorheen niet kon maken. Ik kan alleen maar spreken over Canon apparatuur, maar kijk eens naar de 8-15mm fisheye zoomlens, de 17mm tilt & shift lens en nu de 11-24mm ultra groothoek lens. Allemaal objectieven die uniek zijn in hun eigenschappen en daarmee een hele nieuwe benadering van fotografie mogelijk maken.
    Dat maakt de 11-24mm f/4 L lens voor mij ook een rebel onder de lenzen. Het verlegt je grenzen. Het dwingt je je fotografie op een ander niveau te benaderen. Het daagt je uit, stimuleert je creativiteit en voedt nieuwe ideeën. Een symbiose die zeldzaam is als het gaat om de relatie tussen fotoapparatuur en de fotograaf. En niet alleen voor een landschapsfotograaf. Als ik denk aan wat je met deze lens zou kunnen als onderwaterfotograaf, sportfotograaf of wildlife fotograaf! Bedenk daarbij dat de minimale scherpstelafstand van de lens 23cm is en je kunt je misschien voorstellen wat voor een geweldige effecten je kunt bereiken. Ik verwacht dan ook dat we heel wat bijzondere foto’s zullen gaan zien in de komende jaren waarbij de fotograaf deze lens heeft gebruikt. Mijn hoofd barst in ieder geval van de ideeën, wetende waartoe dit objectief in staat is.

    En de optische kwaliteiten?
    Met de optische kwaliteit zit het wel goed. De scherpte, kleurweergave en het contrast is wat je van een ‘L’ lens mag verwachten. Sterker nog, diafragmeer iets en de lens is van hoek tot hoek scherp. Iets wat echt een huzarenstukje is met zo’n super groothoek. De lens gaat ook uitstekend om met flare en chromatische aberratie. Natuurlijk heb je met deze lens vignettering maar die is met een beetje diafragmeren op te lossen. En hallo, we hebben het hier over 11mm op full frame!! Nee, over de optische kwaliteiten hoef je je bij deze lens geen zorgen te maken. Duik diep genoeg in een laboratoriumtest en je zult ongetwijfeld iets tegenkomen. In het dagelijks gebruik van deze lens ben ik geen noemenswaardige problemen tegen gekomen.

    Conclusie
    Kijkend naar al het bovenstaande zul je merken dat ik erg enthousiast ben over deze lens. De hamvraag hebben we natuurlijk nog niet beantwoord. Hoe zit het met de combinatie prijs/gewicht/prestaties? Is de uniekheid van deze lens de prijs van rond de € 3.000,00 en een gewicht van 1180 gram waard? Het antwoord hangt natuurlijk helemaal af van aan wie je het vraagt. Voor mij is het antwoord ronduit JA. Bedenk daarbij dat deze lens in eerste instantie voor de beroepsfotograaf bedoeld is. Voor mij is het dus ook een simpele financiële en creatieve afweging. Het unieke karakter van deze lens overstijgt voor mij ruimschoots de financiële investering of het gewicht. Tegelijkertijd denk ik ook dat iets zeggen over de prijs voor een hobby fotograaf irrelevant is. Daarvoor geldt denk ik niet de vraag of je de lens nodig hebt, maar veel meer of je heb wilt hebben en over de financiële middelen beschikt. Ben je een ambitieuze fotograaf, dan is er des te meer reden om de Canon EF 11-24mm f/4 L aan te schaffen. Het is een objectief die, als je deze goed gebruikt, je kan helpen onderscheidende foto’s te maken. Foto’s die boven de massa uitsteken en die je carrière de goede richting op kunnen helpen.

    Hoe dan ook, het feit dat we nu over zo’n enorme groothoek kunnen beschikken met zulke uitstekende optische eigenschappen is simpelweg fantastisch. Het verbreedt letterlijk en figuurlijk onze fotografische horizon. En dat is precies wat een creatieve fotograaf nodig heeft.


  • Ontlading geplaatst op vrijdag 3 juli 2015 12:47:22 door pjcdhaeze

    Iedere keer als er onweer voorspeld wordt, gaan bij mij de zenuwen werken. Voor een landschapsfotograaf is het fotograferen van bliksem één van de grootste uitdagingen Zeker hier in het noorden van het land, waar spectaculaire onweersbuien nauwelijks voorkomen. Meestal drijven ze binnen vanuit het zuiden en zijn ze, als ze het noorden van Nederland bereiken, min of meer uitgeblust.

    Zo niet gisteravond. Op de radarbeelden was het duidelijk te zien. We zouden dit keer ons aandeel krijgen. En dus zocht ik een goede locatie op, waarbij ik me in het pad van de storm plaatste. Om half elf ’s avonds begon de show. Massieve ontladingen en donder. Een prachtig schouwspel waarbij je alleen maar ontzag kunt krijgen voor de kracht van moeder natuur.

    Qua techniek is het maken van dit soort foto’s niet zo moeilijk. Ik gebruikte de ‘bulb’-stand en belichte iedere keer rond de 30 seconden op iso 200. Zo hield ik de foto nog aardig ‘schoon’, zonder al te veel kleur en licht te verliezen op de voorgrond. Dat licht op de voorgrond hielp ik overigens een beetje door het te verlichten met een zaklantaarn.

    Dit was tevens een mooi moment om de Canon EOS 5Dsr die ik een maand aan het testen ben, eens goed de sporen te geven. Eind juli volgt de uitgebreide review. Hoe dan ook, het was een fantastische avond!


  • 'Challenge the pro' geplaatst op dinsdag 12 mei 2015 08:39:30 door pjcdhaeze

    Eind maart. De telefoon gaat. Jeroen van Canon: “Hé Bas, we gaan een leuke actie doen op Facebook. Het heet ‘Challenge the Pro’ en we gaan je uit je comfort zone halen. Doe je mee? En we gaan je ook filmen gedurende de dag!”. Zo moet het ongeveer gegaan zijn.

    Ik weet het niet meer precies. Misschien is het een waas geworden, misschien heb ik het al weggedrukt….Waar het uiteindelijk om gaat, is dat ik ja zei. Met als gevolg dat iedereen op de Facebookpagina van Canon kon aangeven wat zij mij graag zouden willen zien fotograferen. Buiten datgene waar ik me uiteraard erg comfortabel bij voel…landschapsfotografie. We hebben het geweten. Vanaf donderdag 2 april stroomden de reacties binnen. Ruim 200 suggesties in totaal. Van alles kwam langs. Babyfotografie, food fotografie, portretfotografie, luchtfotografie, actiefotografie, onderwaterfotografie en fashion fotografie om er maar een paar te noemen. Na het lezen van al deze reacties begon ik het toch behoorlijk te knijpen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van een uitdaging. Maar er zijn genoeg vormen van fotografie waar ik echt totaal geen kaas van heb gegeten.

    Ik had een lang weekend om mijn zenuwen onder bedwang te krijgen. De dinsdag daarop zou de keuze gemaakt worden. Het werd portretfotografie in een studio. Precies datgene waarvan ik altijd dacht: ’Dat is niks voor mij’. Sterker nog, ik heb vaak tijdens lezingen of workshops geroepen dat ik doodongelukkig zou worden in een studio. Ik ben een buitenfotograaf. Een outdoor mens. Er was geen weg meer terug. Toen kwam de volgende schok. Twee dagen later zou de shoot al plaatsvinden en een dag van tevoren kreeg ik de locatie te horen. Bovendien had ik geen idee hoe het model eruit zou zien, welke faciliteiten de studio zou hebben. Het zou letterlijk een sprong in het diepe zijn.

    Goed, geen paniek. Terugvallen op wat je zelf ook altijd doet. Voorbereiding. Als ik maar met een idee, een beeld van welke foto’s ik zou willen maken, de studio in zou gaan. Dan zal het toch moeten lukken? Dus ik het internet op. Ideeën opdoen, me laten inspireren.

    Toen werd het donderdag. Op naar de studio van Geert Langelaan Action Images in Tilburg. Daar aangekomen, stond bijna de gehele crew al klaar. Mooi, maar eerst een kop koffie. Nadat ik met iedereen kennis had gemaakt, was het tijd om aan de slag te gaan. Dat begon gelijk goed…Fotomodel Josefien en visagiste Ashley keken me allebei vragend aan: ‘Bas, hoe wil je Josefien opgemaakt hebben?’ Euhh…

    Ik zal jullie de rest besparen. Het werd een enerverende en intensieve dag. We hebben veel gelachen. Zonder de hulp van Josefien, Ashley, Jip en Geert zat ik waarschijnlijk nog steeds in de studio.

    Hoe heb ik het ervaren? Vooropgesteld het was voor mij echt de allereerste keer dat ik in een studio met een model en kunstmatig licht heb gewerkt. Ik heb ook nooit een fotografische opleiding genoten. Maar wat was het gaaf! Ik heb echt genoten. Genoten van het werken in een team, genoten van de interactie met het model en genoten van het spelen met de speedlights van Canon en de studiolampen. Het is me 100% meegevallen.

    Nu denk je misschien dat dat te verwachten was. Als je als fotograaf in één tak van sport het een beetje kunt, dan kun je dit toch ook wel? Geloof me, dat is echt niet het geval. In ieder geval niet bij mij. Ik mag dan wat weten van landschapsfotografie en natuurlijk licht, maar dit is voor mij onontgonnen terrein. Het moeilijkst vond ik het omgaan met kunstmatig licht. Waar zet je de lichtbronnen neer? Welke effecten hebben kleine veranderingen? Gels? Ja, tuurlijk…Softboxen? Geen idee, doe maar… Tijdens deze dag werd me wel één ding duidelijk. Ik moet net als bij landschapsfotografie gewoon het licht lezen. Nu niet op een landschap, maar op een gezicht.

    Ik realiseer me ook dat de interactie met het model natuurlijk cruciaal is. Communiceren is alles. Met Josefien ging dat fantastisch. Uiteindelijk hebben we naar twee type foto’s toegewerkt. Één wat meer low-key zwart-wit foto en één kleurrijke, ‘wilde’ foto. Thema’s die volgens mij ook wel passen bij mijn stijl als landschapsfotograaf.

    Rond een uur of drie in de middag konden we afronden. Ik was doodop maar een geweldige ervaring rijker. Het is verfrissend om nu en dan zo uit je comfort zone gehaald te worden. Ik kijk als landschapsfotograaf regelmatig naar collega’s uit andere takken van fotografie. Puur om niet ‘ingekapseld’ te raken in de landschapsfotografie. Maar ook omdat je uit alle vormen van fotografie ideeën en inspiratie kunt putten. Er naar kijken is iets anders dan doen.

    En nu? Stop ik met landschapsfotografie? Nee, natuurlijk niet. Ik ben al weer volop aan het genieten van de lente buiten en druk met opdrachten. Maar in een studio kom ik zeker graag nog eens terug. Of misschien een combinatie van beide. Een studio en model mee het veld in….? De eerste contacten zijn al gelegd!

    Met dank aan:
    Jeroen Barsingerhorn - Canon Nederland
    Jip Barth - Canon Nederland
    Studio: Geert Langelaan - www.actionimages.nl
    Filmopnames: Maurice Gubbels - www.gubbels.tv
    Model: Necia Navine
    Visagie: Ashley Wolthers


  • Eindelijk winter! geplaatst op woensdag 29 januari 2014 12:54:11 door pjcdhaeze

    Het is geweldig dat het eindelijk winter is in Groningen. Ik begon al te denken dat we een sneeuwloze winter zouden krijgen. Maar gelukkig hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken.

    Het is dan toch winter geworden! Tenminste, hier in het Noorden van het land. 50 Kilometer ten zuiden van de stad Groningen ligt helemaal geen sneew. Maar hier heeft de winter aardig zijn best gedaan, al is het dan maar voor een paar dagen. Gisteren was het een witte dag met betrokken luchten, maar vandaag brak de zon door en die bracht ons een prachtige winterdag met hemelsblauwe luchten en mooie wolken.

    Sneeuw is voor een landschapsfotograaf een magisch iets. Het maakt van het saaiste landschap een prachtig schouwspel. Voeg daar wat geweldig licht aan toe en ik ben volmaakt gelukkig. Het grootste gedeelte van de dag heb ik rondgereden over het platteland van Groningen, van de ene locatie naar de andere, stoppen en schieten. Het is zwak uitgedrukt als ik zeg dat ik een mooie dag heb gehad. Fantastisch. Dagen als deze zijn een van de redenen dat ik een fulltime landschapsfotograaf ben geworden. Vroeg opstaan in de wetenschap dat je de hele dag op pad zult zijn. Geen verplichtingen, geen deadlines, geen papierwerk. Alleen met mijn camera, een kopje koffie en verder niets anders dan blauwe luchten, prachtige landschappen en geweldig licht. Ik heb slechtere dagen gehad!


  • Zacht beeld, hard geluid geplaatst op zondag 13 oktober 2013 13:22:41 door pjcdhaeze
    Een landschap rond zonsopkomst en bij mist en laaghangende bewolking kan heel zacht zijn. Het geluid van onze menselijke activiteiten kan de rust echter behoorlijk verstoren.

  • Thriller skies geplaatst op woensdag 21 augustus 2013 14:01:09 door pjcdhaeze
    Stephen King in Groningen. Griezel mee met Bas Meelker.

  • Blij fotograferen geplaatst op dinsdag 21 mei 2013 12:10:19 door pjcdhaeze
    Wat is er leuker dan plezier in fotograferen? Een leuke workshop geven!

  • Raak en mis geplaatst op maandag 8 april 2013 17:05:46 door pjcdhaeze
    Ben je bekend met de fotogenieke kant van Harlingen? Nee. Lees dan deze blog van Bas.

  • Dag en nacht geplaatst op vrijdag 15 maart 2013 14:14:23 door pjcdhaeze
    Meestal is landschapsfotografie een ontspannende, rustige bezigheid. Ja inderdaad, het kan een heel gedoe zijn om naar een locatie te gaan, maar als je er eenmaal bent, komt alles altijd tot rust. Maar soms kan het ook een stressvolle aangelegenheid zijn.

Laatste reacties

Inloggen

Wachtwoord of loginnaam vergeten? Klik hier
Als je nog geen GRATIS persoonlijk account hebt op EOSZINE dan kun je deze hier aanmaken. Met dit account kun je o.a. de nieuwsbrief en het gratis digitale magazine ontvangen.